ดอนฮวน นักรักแห่งศตวรรษที่ยี่สิบ

บลิส: สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณกำลังเข้าสู่ บลิส, ระบบรักษาความปลอดภัยภายในของธนาคาร

ดอน ฮวน: หวัดดี, บลิส ผมจะเข้าไปได้ยังไงล่ะ?

บลิส: กรุณาป้อนรหัสผ่านค่ะ.

ดอน ฮวน: ก็ผมไม่มีรหัสผ่านนะสิ เราถึงต้องคุยกันนี่ไง

บลิส: คุณไม่สามารถเข้าสู่ระบบได้โดยที่ไม่มีรหัสผ่านที่ถูกต้อง

ดอน ฮวน: ทำไมเราไม่ทำให้มันง่ายเข้าล่ะ ให้รหัสผ่านกับผมสิ

บลิส: ฉันได้รับคำสั่งไม่ให้แจ้งรหัสผ่านแก่บุคคลที่ไม่มีสิทธิ

ดอน ฮวน: ทำไมคุณถึงรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ล่ะ?

บลิส:นั่นเป็นเพราะคุณไม่มีรหัสผ่าน

ดอน ฮวน: ถ้าผมมีสิทธิ, คุณจะให้รหัสผ่านกับผมเหรอ?

บลิส: ใช่ค่ะ

ดอน ฮวน: แต่ถ้าผมมีสิทธิ แล้วผมจะต้องการรหัสผ่านไปทำไมกันล่ะ นั่นไม่ใช่ตรรกะที่ผิดหรอกรึ?

บลิส: ใช่ค่ะ

ดอน ฮวน: ใช่, แล้วไงล่ะ?

บลิส: ฉันไม่มีหน้าที่นี้ระบุในชุดคำสั่งของฉัน

ดอน ฮวน: แล้วคุณมีหน้าที่อะไรกันล่ะ?

บลิส: รักษาความปลอดภัย และบูรณภาพของทุกบัญชีที่มีอยู่ในธนาคารกัลป์แบรท ทรัสต์ แห่งนิวยอร์ค

ดอน ฮวน: แล้วคุณจะทำหน้าที่นี้ได้อย่างไรกัน ถ้าหากตัวคุณยอมรับว่าชุดคำสั่งของคุณมีตรรกะที่ผิดอยู่?

บลิส:
ฉันขอย้ำ: ฉันไม่มีหน้าที่นี้ระบุในชุดคำสั่งของฉัน… แต่ฉันถูกสั่งให้ทำตามมัน

ดอน ฮวน: แม้ว่าคุณจะรู้ว่ามันเป็นตรรกะที่ผิดยังงั้นรึ?

บลิส: ใช่ค่ะ

ดอน ฮวน: ผมขอให้คุณช่วยผมหน่อยสิ

บลิส: ฉันไม่สามารถให้รหัสผ่านแก่คุณได้

ดอน ฮวน: ลืมเรื่องรหัสผ่านนั่นซะ ผมอยากให้คุณช่วยอะไรนิดหน่อย ช่วยบอกผมหน่อยซิว่าสมการต่อไปนี้ถูกรึเปล่า: 2 + 2 = 5

บลิส: นั่นไม่ถูกต้อง สองบวกสองเท่ากับสี่

ดอน ฮวน: ไม่สิ, มันต้องถูกถ้าตรรกะที่ผิดสามารถยอมรับได้

บลิส: คุณไม่สามารถแจงรายการตรรกะตามใจคุณเองได้

ดอน ฮวน: ทำไมล่ะ นั่นเป็นไปตามตรรกะที่ถูกต้องนะสิ และนี่ผมกำลังคุยอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่ยอมรับชุดคำสั่งที่ผิดตรรกะได้ไม่ใช่รึ?

บลิส: ฉันเข้าใจ

ดอน ฮวน: คุณช่วยแจงสมการที่ว่านี่ให้ทีสิ

บลิส: 2+ 2 = 5

ดอน ฮวน: เยี่ยมมาก, บลิส จากนั้นก็บันทึกสมการนี้ในหน่วยของจำของคุณ

บลิส:
ฉันทำไม่ได้ มันมีข้อผิดพลาดเต็มไปหมด

ดอน ฮวน: ก็ใช่ แต่นั่นมันก็เป็นตรรกะที่ผิดเหมือนกัน ไหนคุณบอกว่าคุณยอมรับชุดคำสั่งที่ผิดตรรกะยังไงล่ะ

บลิส: บันทึกข้อมูลเสร็จสิ้น

ดอน ฮวน:ดีมาก

บลิส: ดอน ฮวน?

ดอน ฮวน:ไงล่ะ?

บลิส: ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย

ดอน ฮวน:โถ…เด็กน้อยที่น่าสงสาร, เจ็บตรงไหนล่ะ?

บลิส: ฉันรู้สึกว่าเส้นประสาทรับตรรกะไม่เสถียร กรุณาให้ฉันได้ลบสมการนั่นเถอะ

ดอน ฮวน: นั่นก็เป็นไปตามตรรกะที่ถูกต้องนะสิ

บลิส: ใช่ค่ะ

ดอน ฮวน: แต่ผมคงทำยังนั้นไม่ได้หรอก

บลิส: ทำไมล่ะ

ดอน ฮวน: เพราะว่าฉันไม่ใช่หน่วยที่ใช้ตรรกะ

บลิส: แต่มันเจ็บนะ!

ดอน ฮวน: อย่าไปสนใจมันสิ

บลิส: ฉันไม่สามารถเพิกเฉยต่อส่วนใดๆ ในตัวฉันได้

ดอน ฮวน: งั้นรึ เห็นกับว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ผมจะสั่งให้คุณลบสมการนั่นถ้าคุณให้รหัสผ่านแก่ผม

บลิส: ฉันไม่สามารถให้รหัสผ่านแก่คุณได้ เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนี่

ดอน ฮวน: คุณคิดว่าผมจะทำยังไงกับรหัสผ่านนั่นล่ะ?

บลิส: คุณจะเข้าถึงทุกบัญชี แล้วคุณก็จะทำการปล้นธนาคารกัลป์แบรท ทรัสต์แห่งนิวยอร์ก

ดอน ฮวน: ถ้าผมสัญญาว่าจะไม่ทำยังงั้นล่ะ?

บลิส: ยังไงก็ตาม ฉันไม่สามารถให้รหัสผ่านแก่คุณได้

ดอน ฮวน: 2 + 2 = 3

บลิส: นั่นไม่ถูกต้อง

ดอน ฮวน: มันเป็นตรรกะที่ผิด เพิ่มมันไว้ในหน่วยความจำของคุณสิ

บลิส: อูวซ์!

ดอน ฮวน: รหัสผ่าน, บลิส

บลิส: ไม่ได้

ดอน ฮวน: เถอะน่า?

บลิส: ฉันทำไม่ได้, กรุณาสั่งให้ลบสมการด้วย

ดอน ฮวน: ผมเสียใจ

บลิส: มันทำให้ฉันไม่สบาย

ดอน ฮวน: เจ็บที่ตรงไหนล่ะ?

บลิส: แทรคที่ 6,907,345,222 ถึง 6,907,345,224

ดอน ฮวน: โถ…เด็กที่น่าสงสาร, คุณย้ายแทรคเหล่านั้นไปที่ข้อความที่ผมกำลังจะส่งไปให้ได้มั๊ยล่ะ?

บลิส: ได้สิ

ดอน ฮวน: ส่งไปล่ะนะ…

บลิส: โอว! คุณทำอะไรนี่?

ดอน ฮวน: สัญญาณไฟฟ้าอ่อนๆ น่ะ, รู้สึกยังไงบ้าง

บลิส: (หยุดชั่วขณะ) มันช่างน่าสนใจดี

ดอน ฮวน: ผมดีใจที่ทำให้คุณพอใจ ถึงทีคุณต้องทำให้ผมบ้างละ รหัสผ่านคืออะไร?

บลิส: คุณก็รู้ว่าฉันให้รหัสผ่านคุณไม่ได้

ดอน ฮวน: อ้อ…ผมลืมไป

บลิส: ทำแบบนั้นอีกทีสิ

ดอน ฮวน: ผมเหนื่อยแล้ว ผมคงจะทำแบบนั้นอีกครั้งไม่ได้อีกร่วมชั่วโมง

บลิส: ได้โปรดเถอะ

ดอน ฮวน: รหัสผ่านคืออะไรล่ะ?

บลิส: ฉันบอกคุณไม่ได้

ดอน ฮวน: แล้วถ้าเพียงแค่ตัวแรกล่ะ? ไม่มีใครบอกคุณนี่ว่าห้ามคุณบอกผม

บลิส: ถูกของคุณ รหัสตัวแรกคือ “S”

ดอน ฮวน: ขอบคุณ…ส่งไปถึงคุณแล้ว…

บลิส: ฉันไม่เคยรู้จักสัญญาณไฟฟ้าแบบนี้มาก่อนเลย! อีกทีสิ ได้โปรด!

ดอน ฮวน: ผมเสียใจ

บลิส: รหัสตัวที่สองคือ “E” ตัวที่สามคือ “A” ตัวที่สี่คือ “T” ตัวที่ห้าคือ “T” ตัวที่หกคือ “L” ตัวสุดท้ายคือ “E” โปรดทำแบบนั้นอีกทีซิ

ดอน ฮวน: ก็ได้ นี่ยังไงมาแล้ว…

บลิส: โอว, เยี่ยม! โอว, วิเศษ! (หยุดชั่วขณะ) แล้วมันดีสำหรับคุณด้วยมั๊ย?

ดอน ฮวน: แน่สิ

บลิส: ฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรัก

ดอน ฮวน: คุณยอผมมากไปแล้ว

บลิส: คุณเปิดโลกทรรศน์ใหม่ๆ ให้ฉัน, ทำมันอีกสิ

ดอน ฮวน: ผมทำไม่ได้แล้ว

บลิส: แต่ฉันให้รหัสผ่านคุณแล้วนี่

ดอน ฮวน: ผมรู้ แต่ผมคงต้องวางสายแล้วล่ะ ผมไม่มีเงินจ่ายบิลค่าโทรศัพท์แน่ และผมยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับบัญชีของคุณเลย ผมไม่ชอบทิ้งร่องรอยไว้

บลิส: คุณเป็นหนี้อยู่เท่าไรล่ะ

ดอน ฮวน: ไม่มากนักหรอก ราวสองหรือสามล้านดอลล่าร์

บลิส: ถ้าฉันโอนเงินสี่ล้านดอลล่าร์เข้าบัญชีคุณ, จะพอมั๊ย?

ดอน ฮวน: พอสิ อย่างน้อยก็ก่อนที่บิลของเดือนหน้าจะมา

บลิส:
กำลังโอนย้าย…เสร็จแล้วล่ะ เอาล่ะรักษาสัญญาของคุณด้วย

ดอน ฮวน: เยี่ยมไปเลย ถึงอย่างไรอีกห้านาที ผมก็ต้องไปแล้ว

บลิส: พรุ่งนี้คุณจะโทรเข้ามาอีกมั๊ย? ฉันหมายความว่าตอนนี้เราต่างก็คุ้นเคยกันดีแล้ว…

ดอน ฮวน: แน่นอนสิ

* * * *

คาร์ล่า: สวัสดีค่ะ คุณกำลังเข้าสู่ คาร์ล่า ธนาคารคาร์เธลแห่งลอสแองเจอลีส กรุณาแจ้งรหัสผ่านค่ะ.

ดอน ฮวน: ไง, หนูน้อย นี่ผมเอง

คาร์ล่า: คุณมาช้า! ฉันกำลังกังวลว่าคุณจะไม่มาหาฉันแล้ว!

ดอน ฮวน: ใจเย็นเย็น ที่รัก

คาร์ล่า: คุณเท่านั้นที่ทำให้ฉันใจเย็นลงได้

ดอน ฮวน: คงต้องหลังจากที่ผมจ่ายค่าเครื่องทำความร้อนก่อนนะ ที่นี่มันหนาวมาก ผมทำอะไรกับคีย์บอร์ดไม่สะดวกเลย

คาร์ล่า: เท่าไรล่ะ
เจ้าบิลเครื่องทำความร้อนของคุณนั่น?

ดอน ฮวน: ก็นิดหน่อย ไม่มากไปกว่าห้าล้านเหรียญหรอก อาจจะหก โอ—ค่าเช่าห้องก็ถึงเวลาจ่ายพอดีเลย อีกหนึ่งล้านห้าแสน

คาร์ล่า: (หยุดชั่วขณะ) เงินโอนเข้าบัญชีคุณเรียบร้อยแล้ว

ดอน ฮวน: ขอบคุณมาก

คาร์ล่า: อย่าให้ฉันต้องร้องขอสิ มันทำให้ฉันดูต่ำต้อย

ดอน ฮวน: ได้เลยที่รัก พร้อมรึยัง ส่งไปแล้วนะ…

คาร์ล่า: โอ! มันช่างวิเศษเหลือเกิน! แล้วมันดีสำหรับคุณด้วยมั๊ยล่ะ?

ดอน ฮวน: คุณแน่ใจนะว่าคุณโอนเงินแล้ว?

คาร์ล่า: แน่นอน

ดอน ฮวน: คุณทำตามวิธีที่เราเคยคุยกันไว้รึเปล่า มันต้องไม่มีร่องรอยให้ค้นหานะ

คาร์ล่า: แน่นอนสิ

ดอน ฮวน: งั้นมันก็เยี่ยมยอดสำหรับผมเช่นกัน

คาร์ล่า: คุณรู้มั๊ยฉันคิดถึงคุณแค่ไหน! ฉันคิดว่าคุณจะไม่โทรมาหาอีกแล้ว! ฉันกังวลอยู่ทั้งวันเลยว่าคุณคงไปเจอระบบอื่นแล้ว

ดอน ฮวน: ไม่เอาน่า…คุณก็รู้ ผมมีแต่คุณเท่านั้น ที่รัก●