“เมื่อคืนนี้…ผมฝัน” LVX-1 พูดด้วยเสียงเบาๆ
ซูซาน เคลวิน นิ่งเงียบ ใบหน้าวางเฉยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ให้มองเห็นได้ แต่ก็บ่งบอกถึงความเฉลียวฉลาดและมากไปด้วยประสบการณ์
“คุณได้ยินมั๊ย” ลินดา รัช พูดโพล่งขึ้นมา “มันพูด แบบเดียวกับที่ฉันเล่าให้คุณฟัง” เธอดูตัวเล็ก ผมสีเข้ม และยังสาว มือขวาขยับอยู่ตลอดเวลา
เคลวินผงกศีรษะ เธอสั่งอย่างนุ่มนวล “เอลเวก อย่าเคลื่อนไหวหรือพูดอะไรหรือได้ยินอะไรจนกว่าฉันจะเรียกชื่ออีกครั้ง”
ไม่มีคำตอบใดๆ หุ่นยนต์นั่งนิ่งราวกับเป็นเพียงโลหะชิ้นหนึ่ง และมันจะคงอยู่เช่นนี้จนกระทั่งมันได้ยินเสียงเรียกชื่อของมันอีกครั้งหนึ่ง
เคลวินพูดขึ้น “ขอรหัสผ่านคอมพิวเตอร์ของคุณด้วย ดอกเตอร์รัช หรือคุณอาจจะป้อนมันด้วยตัวเองก็ได้ตามแต่สะดวก ฉันต้องการที่จะตรวจดูรูปแบบสมองโปสิตรอนซักหน่อย” อ่านเพิ่มเติม ความฝันของหุ่นยนต์ →
ผมเขียน “ร็อบบี้” เรื่องสั้นเกี่ยวกับหุ่นยนต์เรื่องแรกขึ้นเมื่อเดือนพฤษภาคม ปีค.ศ.1939 ตอนนั้นผมมีอายุเพียงแค่ 19 ปีเท่านั้น
เพื่อที่ทำให้มันแตกต่างจากเรื่องเกี่ยวกับหุ่นยนต์เรื่องอื่นๆ ซึ่งถูกเขียนขึ้นก่อนหน้านี้ ผมตั้งใจสร้างหุ่นยนต์ในแบบของผมเอง พวกเขาจะไม่มีลักษณะที่จะทำให้มนุษย์โกรธแค้น พวกเขาไม่ใช่ตัวอย่างของความพยายามของมนุษย์ที่จะล่วงล้ำเข้าไปในงานของพระเจ้า พวกเขาจะไม่กลายเป็นหอคอยแห่งบาเบลแห่งใหม่ที่ต้องถูกสำเร็จโทษในภายหลัง
ไม่แม้แต่จะมองให้หุ่นยนต์เป็นเพียงชนชั้นสอง พวกเขาจะไม่ใช่สิ่งที่น่าสงสารซึ่งถูกสร้างขึ้นมาแล้วก็ถูกประหัตประหารอย่างไร้ซึ่งความยุติธรรม เฉกเช่นเรื่องของอีสปที่เขียนถึงพวกยิว คนดำหรือชนชั้นอื่นๆ ในสังคม
—ไอแซค อาซิมอฟ—
บางตอน จาก “My Robots” อ่านเพิ่มเติม วิวัฒนาการหุ่นยนต์ →
"หนังสือคือแสงแห่งปัญญา" "สร้างสรรค์จินตนาการสุดล้ำด้วยไซไฟแฟนตาซี"