“แกทำอะไรไม่ได้หรอก” คอนอลลี่พูด “ทำไมแกถึงต้องพยายามตามกันมานะ” เขายืนหันหลังให้กับเพียร์สันเหม่อมองข้ามทะเลสีน้ำเงินที่ทอดผ่านไปอิตาลี ทางซ้ายไกลออกไปเบื้องหลังหมู่เรือประมงซึ่งจอดทอดสมอรอเวลาวิ่งแข่งกันออกไปในทะเลลึก ดวงอาทิตย์กำลังตกจมพื้นน้ำทำให้ทะเลเมดิเตอเรเนียนมีเสน่ห์อย่างประหลาด ท้องฟ้า แผ่นดิน และทุกสิ่งทุกอย่าง สะท้อนแสงสนธยา สีสดจับตา แต่ชายหนุ่มทั้งคู่ดูจะไม่นำพาต่อความงามรอบๆ เอาเสียเลย
เพียร์สันลุกขึ้นยืน เดินออกจากเงามืดของร้านกาแฟเล็กๆ กระทบกับแสงแดดอ่อนๆ เฉียงๆ ของดวงอาทิตย์ยามตกดิน เขาเดินมาสบทบกับคอนนอลลี่ที่ริมผาแต่ก็ระงังที่จะไม่ให้ใกล้จนเกินไปนัก ถึงตอนนี้เรื่องลึกลับของเขาไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามคงจะเพิ่มความรู้สึกนี้แก่เขาอีกเท่าตัวแน่ๆ
“ฟังนะ รอย” เพียร์สันเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เราเป็นเพื่อนกันมามากกว่า 20 ปี และแกก็คงรู้นะว่ากันจะไม่ปล่อยให้แกลำบากโดยไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ นอกจากนี้…”
“ฉันรู้ แกคงสัญญากับรู้ธ”
“ทำไมจะไม่ละหืมม์ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นภรรยาแก เธอมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” เพียร์สันหยุดถอนหายใจ บรรจงเลือกคำพูดของเขาอย่างระมัดระวัง “เธอกังวลมากนะ รอย มากกว่าที่…ถ้าหากมันจะเป็นแค่เพียงผู้หญิงคนอื่น” เขาเกือบจะหลุดคำ “เหมือนเคย” ออกไปแต่เปลี่ยนใจในที่สุด
คอนอลลี่ ขยี้บุหรี่กับกำแพงหินแกรนิตเรียบ ดีดมันทิ้งลงไปในทะเลต่ำลงไปเบื้องล่างกว่าร้อยฟุต แลเห็นเป็นเพียงจุดสีขาวเล็กๆ โยนตัวไปตามจังหวะคลื่น ก่อนที่จะหันหน้ามาเผชิญกับเพียร์สัน
“กันเสียใจ แจ๊ค” คอนอลลี่พูด อ่านเพิ่มเติม ซาตานจากอนาคต
Fiction Factory 