ในความทรงจำถึงแม่ของฉัน

สิบขวบ:

พ่ออยู่ที่ประตู พลันทักทายฉันอย่างกังวลใจ “เอมี่ ดูสิว่าใครมาหาเอ่ย”

เขาก้าวเลี่ยงไปด้านข้าง

แม่ดูเป็นเช่นเดียวกับที่เธอเป็นอยู่ในภาพที่แขวนอยู่ทุกหนทุกแห่งในบ้านของเรา: ผมสีดำ ตาสีน้ำตาล ผิวเรียบซีด แต่แม่ก็ให้ความรู้สึกราวกับเป็นคนแปลกหน้า

ฉันวางกระเป๋าหนังสือลงอย่างไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไร แม่เดินเข้ามาข้างหน้าเอนกายลง และกอดฉันหลวมๆ แล้วค่อยๆ แน่นขึ้น แม่มีกลิ่นราวกับโรงพยาบาล

พ่อบอกว่าหมอไม่สามารถรักษาอาการป่วยของแม่ได้ แม่เหลือเวลาเพียงแค่สองปีเท่านั้น

“เธอตัวโตมากเลย” ลมหายใจอันแสนอบอุ่นของแม่รดลงบนคอของฉัน และแล้วฉันก็กอดแม่ตอบ

แม่นำของขวัญมาให้ฉันด้วย: ชุดที่ตัวเล็กเกินไป หนังสือที่เก่าเกินไป และโมเดลจำลองของยานเวลาที่เธอใช้

“แม่อยู่ในการเดินทางที่ยาวนานมาก” เธอกล่าว “ยานเดินไปอย่างรวดเร็วมากในเวลา จากนั้นก็จะชะลอตัวลง ภายในนั้นรู้สึกราวกับผ่านไปเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น”

พ่อได้อธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟังแล้ว นี่คือวิธีที่แม่ใช้โกงเวลา ยืดเวลาสองปีนั้นออกไปเพื่อที่แม่จะได้ดูฉันโตขึ้น แต่ฉันไม่ได้หยุดแม่หรอกนะ ฉันชอบฟังเสียงของแม่

“แม่ไม่ทราบว่าลูกอยากได้อะไร” เธออายที่ของขวัญล้อมรอบฉัน ของขวัญที่มีไว้สำหรับเด็กอื่น ลูกสาวในจิตใจของแม่

สิ่งที่ฉันต้องการคือกีตาร์ แต่พ่อคิดว่าฉันยังเด็กเกินไป

ถ้าฉันอายุมากกว่านี้ ฉันอาจจะบอกแม่ว่าฉันชอบของขวัญนั่น แต่ในวัยนี้ฉันยังไม่เก่งนักสำหรับการโกหก

ฉันถามเธอว่าจะอยู่กับเรานานแค่ไหน