บรรยากาศในห้องบรรยายดูอบอุ่นและเงียบสงบ ขณะที่ ศจ.เธดเดออุส ฟิท์ช
กำลังง่วนอยู่กับการเขียนบนกระดานดำ บรรดานักศึกษาด้านหลังของเขาก็ง่วนอยู่กับการจดบันทึกตามเช่นกัน ท่ามกลางเสียงขีดของดินสอลงบนสมุด เสียงเขย่าเท้า และเสียงสั่นของหลอดฟลูออเรสเซนท์ เสียงเพลงของ เดอะบีชบอยส์ แว่วมาจากทางหน้าต่างที่เปิดอยู่
“…และดังนั้น” เขาบรรยายต่อ “การเดินทางย้อนเวลาจะก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างเหตุและผล ด้วยเหตุนี้มันจึงดูราวกับว่าเป็นไปไม่ได้” เขาหันหน้ากลับมาทางด้านชั้นเรียน “ปัญหาดังกล่าวนี้ มักถูกเรียกว่า ‘ปัญหาปู่‘ ”
“ลองคิดตามดูนะ หากว่าผมมีเทคโนโลยีที่สามารถย้อนเวลากลับไปเยี่ยมเยือนปู่ของตัวเอง ซึ่งกำลังอยู่ในวัยหนุ่ม แล้วอะไรกันล่ะ ที่จะมาหยุดไม่ให้ผมฆ่าปู่ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสที่จะมีลูก แล้วถ้าผมทำสำเร็จละ ใครเล่า ใครกันที่จะเป็นผู้เดินทางย้อนเวลา…”
เสียงพึมพำในชั้นเรียนขัดจังหวะการบรรยายของเขา เธดเดออุส
ตระหนักได้ว่าบรรดานักศึกษาล้วนกำลังจ้องมาที่หน้าอกของเขา เขาก้มลงมองตามจึงได้เห็นว่ามีจุดเล็กๆ สีแดงเต้นระริกอยู่บนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา ศาสตราจารย์ตระหนักได้อีกว่า ที่แถวหลังสุดของห้องมีชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังจ่อบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายๆ ปืนพกมาที่เขา จากการเต้นระริกของจุดสีแดง เห็นได้ชัดว่ามือของเขากำลังสั่น
ชายหนุ่มผู้นี้ย่อมไม่ได้ลงทะเบียนลงเรียนในวิชาฟิสิกส์เบื้องต้น นี้เป็นแน่ เขาดูคล้ายๆ กับ เธดเดออุส ทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นรูปหน้า หรือผมสีแดง หรือ ดวงตาสีเขียวทีแวววาว เธดเดออุส รู้สึกราวกับว่าเขาได้เจอกับตัวของเขาเองอีกคน
ปืนพกล้ำสมัย ที่มีลำแสง (เลเซอร์?) เสื้อผ้าที่แปลกตา ท่าทางกระตือรือร้น…ทุกประการทำให้เขาตระหนักได้ “ขอให้ผมเดานะ คุณคงเป็นหลานปู่ของผม”
ผู้มาเยือน พยักหน้ารับ
“มันไม่มีทางสำเร็จหรอก จะต้องมี บางสิ่งที่จะทำให้ล้มเหลว” เขารู้สึกเสียวสันหลังทั้งๆ ที่ในใจรู้สึกขัดแย้งอยู่ลึกๆ ตาของเธดเดออุส หันไปมองกวาดทั่วห้องบรรยาย “นักศึกษาทั้งหลาย ดังที่ผมได้บรรยายไว้ว่า…”
เสียงปืนยิงออกมาสองครั้งไล่ๆ กันราวกับเป็นเสียงเดียวกัน ปลุกบรรดานักศึกษาจากอาการตกตะลึง พวกเขากระโจนเข้าไปคลุกอยู่กับผู้บุกรุกบนพื้น เธดเดออุส คิดว่าเสียงแรกนั่นคงเป็นเสียงเครื่องยนต์ของรถที่บังเอิญขับผ่านมา และด้วยจากเสียงที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน ทำให้หลานปู่ของเขาตกใจสะดุ้ง จนคลาดจากจุดมุ่งหมายของตน รูที่อยู่บนกระดานดำแสดงให้เห็นว่าเป้าหมายคลาดไปเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น
และแล้ว กลุ่มของนักศึกษาที่กลุ้มรุมนักท่องเวลาค่อยๆ แตกออก พวกเขาพลันพบว่า ต่างปล้ำคลุกกับพวกเดียวกันเอง เห็นได้ชัดว่าหลานปู่ของ เธดเดออุส ผู้ที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมนั้นได้สาบสูญไปแล้ว
* * * *
การบรรยายในตอนบ่ายอ่อนๆ ของ เธดเดออุส เริ่มด้วยความแตกต่างเล็กน้อยจากช่วงเช้า บรรยากาศในห้องบรรยายอบอุ่นขึ้นอีกเล็กน้อย คราวนี้เสียงเพลงเป็นของวงเอเวอรี่ บราเธอร์ส เสียงสั่นของหลอดฟลูออเรสเซนท์ ถูกกลบเป็นพักๆ จากเสียงพูดคุยกันถึงเรื่องตื่นเต้นที่บังเกิดขึ้นในตอนเช้า
“ลองคิดตามดูนะ หากว่าผมมีเทคโนโลยีที่สามารถย้อนเวลากลับไปเยี่ยมเยือนปู่ของตัวเอง ซึ่งกำลังอยู่ในวัยหนุ่ม แล้วอะไรกันล่ะ ที่จะมาหยุดไม่ให้ผมฆ่าปู่ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสที่จะมีลูก แล้วถ้าผมทำสำเร็จละ ใครเล่า ใครกันที่จะเป็นผู้เดินทางย้อนเวลา…”
ในเวลานั้นเอง นกพิราบตัวใหญ่ก็บินเขามาในห้องบรรยายทางหน้าต่าง ตีปีกพับๆ และเปลี่ยนทิศหันลงมาด้านล่างอย่างฉับพลัน เธดเดออุส เพิ่งตระหนักว่าอะไรเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเห็นเหล่านักศึกษาที่กำลังโกรธขึ้ง รุมเข้าใส่ผู้บุกรุกผมสี่แดงซึ่งย้อนกลับมา
และอีกครั้งหนึ่ง นักท่องเวลาพลันหายตัวไปจากการกลุ้มรุม
* * * *
จากคำร่ำลือ ปากต่อปาก ทำให้การบรรยายครั้งที่สามของวัน คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจนล้นห้อง ทำให้บรรยากาศอบอ้าวเกินพอดี เสียงพูดคุยถกเถียงกันดังจนกลบเสียงเพลงเสียสิ้น
“ลองคิดตามดูนะ หากว่าผมมีเทคโนโลยีที่สามารถย้อนเวลากลับไปเยี่ยมเยือนปู่ของตัวเอง ซึ่งกำลังอยู่ในวัยหนุ่ม แล้วอะไรกันล่ะ ที่จะมาหยุดไม่ให้ผมฆ่าปู่ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสที่จะมีลูก แล้วถ้าผมทำสำเร็จละ ใครเล่า ใครกันที่จะเป็นผู้เดินทางย้อนเวลา…”
หลานปู่ของ เธดเดออุส พลันปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ระหว่างทางเดินของแถวสุดท้าย ชั่วพริบตานั้น วัตถุทรงกลมก้อนหนึ่งก็ลอยตรงมาเพื่อทำร้ายท่านศาสตราจารย์
แต่เมื่อถึงกลางทาง จู่ๆ ระเบิดลูกนั้นก็สลายหายไป จากนั้นหลานปู่ของเขาก็หายตามไปด้วย
* * * *
ความสงบค่อยๆ กลับคืนสู่ห้องบรรยายอีกครั้ง เหล่านักศึกษากลับเข้านั่งประจำที่ของตน ทุกสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามจับจ้องไปยังท่านศาสตราจารย์
“ผมเชื่อว่า ที่เราเห็นนี่เป็นผู้บุกรุกคนสุดท้าย” เธดเดออุส เกริ่น
เขาชะงักเล็กน้อย พลางยักไหล่ และยิ้มออกมา
“ผมตัดสินใจแล้วว่า ไม่มีทางที่ผมจะมีบุตร” ●
Fiction Factory 